Budynek przekazany został przez Cygana. Chata wpisana jest do rejestru zabytków nieruchomych województwa łódzkiego (nr rej.: A/1102 z 10.05.1972).
Dom wykonany jest w konstrukcji drewnianej. W chacie na parterze znajdują się bar i trzy sale konsumenckie udekorowane w łowickim stylu, zaś na poddaszu 2 apartamenty i jeden pokój 1-osobowy. Sala restauracyjna wykorzystywana jest również na potrzeby organizacji mniejszych przyjęć okolicznościowych jako sala bankietowa. W sezonie letnim na zewnątrz przed budynkiem udostępniamy ławki i stoły pod parasolami.

Udogodnienia dla osób niepełnosprawnych: łazienka dla osób niepełnosprawnych na sali konsumenckiej na parterze.

Historia

Zgierz, jako stara osada z prawami miejskimi nadanymi w 1288 roku, przeistoczył się za sprawą Umów Zgierskich z roku 1821, w ważny ośrodek sukienniczy. Umowy te były rezultatem działań R. Rembielińskiego, który działając na rzecz autonomicznego Królestwa Polskiego był głównym pomysłodawcą rozwinięcia przemysłu włókienniczego na terenach obecnego województwa łódzkiego.

Osadnicy, którzy przybyli do Zgierza, pochodzili z głownie z zaboru pruskiego i krajów niemieckich, i byli przedstawicielami wyznania ewangelickiego. Nowoprzybyli otrzymywali działkę i plan budowy domu (jeden z czterech możliwych projektów). Po wybudowaniu domu, osadnik zamieszkiwał go wraz z rodziną, z którą pracował w warsztacie wraz z zatrudnianymi pracownikami zwanymi wyrobnikami.

Początkowo produkcja sukna odbywała się w izbach mieszkalnych tkaczy. W izbie pracowała duża ilość osób, które zmuszone były do pracy w hałasie, kurzu i złym oświetleniu. Z czasem zaczęto zakładać manufaktury oraz fabryki. Powodowało to problemy z masowym korzystaniem z sił najemnych, ponieważ nie istniały w tym czasie żadne umowy pisemne regulujące czas i warunki pracy, wszelkie umowy zawierano ustnie. Przeciętny czas pracy dla dorosłego pracownika warsztatu sukienniczego wynosił od 12 do 15 godzin na dobę. Pracę rozpoczynano o godzinie 5 rano a kończono pomiędzy godziną 19 a 20. Wyczerpujące warunki pracy oraz niespełna godzinna przerwa w ciągu dnia, powodowały nadmierne zmęczenie. Średnia płaca majstra i tkacza wynosiła w tym okresie od dwóch do trzech złotych polskich. W czasie kryzysu z lat 1845-1848 obniżono płace do jednego złotego mimo wzrostu cen.

Typowy dom sukiennika zgierskiego był budynkiem parterowym z poddaszem wykorzystywanym także
w celu mieszkalnym. Posiadał on wejścia częściowo usytuowane w podcieniu. Zlokalizowany na osi frontowej, które ozdobione było jedną parą lub dwiema parami kolumienek z rzeźbionymi głowicami oraz naczółkowym dachem. Od frontu, na poddaszu, zlokalizowana była centralna facjata posiadająca pojedyncze okno. Fundamenty domu były wykonane z kamienia polnego układanego na zaprawie wapiennej, a ściany fundamentowe częściowo budowane były z warstwy cegieł także na zaprawie wapiennej. Ściany zewnętrzne wykonane były z drewnianych bali w konstrukcji sumikowo-łątkowej. Na węgłach połączone były złączami ciesielskimi na zrąb. Ściany wewnętrzne również były zbudowane na takiej konstrukcji, często w trakcie użytkowania uzupełniane ścianami murowanymi z cegły ceramicznej. Jako materiału izolacyjnego używano trocin. Domy tkaczy pokryte były dachem dwuspadowym o konstrukcji jętkowej z dwiema ścianami stolcowymi. Ściany wewnętrzne parteru były pierwotnie tynkowane od wewnątrz tynkiem glinianym z dodatkiem pociętej słomy lub trzciny. Od wewnątrz domy były pierwotnie oszalowane. Drewniany szalunek został na niektórych domach założony prawdopodobnie pod koniec XIX wieku. Pierwotne pokrycia dachu wykonywane były najczęściej z dachówki. Czasem z braku funduszy dachy kryto gontem, który postarzano lub malowano na czerwono dla upodobnienia do pokrycia ceramicznego w okresie powstania pierwszych domów tkaczy na terenie miasta Zgierza, zarówno w małych miastach jak i na wsiach stosowano okna dwuskrzydłowe o skrzydłach zawieszonych na zawiasach, były to tzw. okna polskie.

W XIX wieku dość powszechne było stosowanie okiennic jako elementu podnoszącego izolacyjność okien, jak i ze względu bezpieczeństwa. Na przestrzeni wieków wygląd i konstrukcja drzwi zewnętrznych zmieniała się wolniej niż konstrukcja i wygląd okien. W domach tkaczy zgierskich na początku XX wieku stosowano drzwi o konstrukcji szpungarowej od zewnątrz odeskowane. Deski zewnętrzne mocowano żelaznymi ćwiekami. Budynek obecnie przeniesiony do Nagawek należał do jednych z pierwszych tego typu zbudowanych w ramach Umów Zgierskich z 1821 roku. Informację tę otrzymaliśmy w Domu Turysty w Zgierzu. Nagawski Dom Tkacza, zanim go rozebrano w 2010 roku, sąsiadował z obecnym zgierskim Domem Turysty i mieścił się na posesji obok (Dąbrowskiego 5).